Genealogsch blog 130

Laatste vakantie

Voordat ze die zware rugoperatie moest ondergaan, wilde mijn moeder met het hele gezin met vakantie. Iedereen ging mee. Ze wilde nog een keer met volle teugen genieten zonder te hoeven denken aan wat komen ging. Ze wilde een paar weken niet weten, dat haar rug vastgezet zou worden met een stuk bot uit haar scheenbeen. Er waren destijds nog maar weinig artsen in Nederland die zo’n operatie konden uitvoeren. De in het Radboutziekenhuis in Nijmegen werkzame prof. dr. G.M. San Giorgi (1910-1969) was één van hen. Hij zou mijn moeder na de vakantie in september opereren. Daarna zou een lange tijd van revalidatie volgen.

De bestemming van onze vakantie werd Sankt Gallenkirch in Vorarlberg in Oostenrijk. De zus van mijn moeder en haar man en kinderen verbleven daar, omdat Bronswerk nv. in Amersfoort, waar mijn oom personeelschef was, al enkele jaren in Sankt Gallenkirch in de tweede helft van augustus een zomerkamp organiseerde voor de, meest Antilliaanse, medewerkers van het bedrijf.

Een dag lang waren we bezig alle bagage in onze tweekleurige Opel Record te pakken. Kleding en schoenen gingen in de rieten wasmand die net in de kofferbak van de auto paste. Naast de wasmand werd de achterbak volgepakt met losse spullen. Een kookstel ging mee om onderweg wat warms te kunnen maken. Met passen en meten konden we met z’n zessen op de achterbak terecht. Van iedereen werd enige inschikkelijkheid verwacht. Het werd de enige keer, dat we met z’n allen op vakantie gingen.

Het was nog vroeg, toen we die zaterdag uit Amsterdam vertrokken, keurig gekleed zoals de hele vakantie. Om beurten reden mijn ouders. De reis verliep voorspoedig. Een keertje tanken en wat drinken. Rond het middaguur waren we al een flink eind in Duitsland, tijd voor een broodje en wat te drinken. Mijn vader zette de auto op een parkeerplaats en gaf mij de sleutels om de benodigde spullen uit de achterbak te halen. Maar wat ik ook deed, de klep ging niet open. Dus moesten we van de autobaan af en op zoek naar een garage, die de vrije zaterdagmiddag nog niet had ingevoerd. In een of ander dorp vond mijn vader een garagehouder die bereid was het probleem op te lossen. Met mijn moeder keken wij van een afstand toe hoe de mannen te werk gingen, terwijl mijn vader er wat onhandig bijstond. Ik kon met mijn nieuwe Agfaclick II - alvast gekregen voor mijn verjaardag - op afstand gelukkig nog een foto maken. De hele achterbak kwam op het dak van de auto te liggen, daarna werd het metalen kruis daarachter doorgeknipt en groef een van de mannen zich een weg naar het slot van de kofferbak. Rondom de auto kwam van alles te liggen, dat uit de achterbak gegraven was. Plots floepte de kofferbak open: we konden weer bij onze spullen. Wat een opluchting.

De achterklep ging niet open

Mijn vader, gespannen, maakte zich druk over de mogelijke kosten. Zaterdagmiddag, twee man een uur aan het werk. Hij had niet veel Duits geld bij zich, daarom vroeg hij mij naar mijn Duitse geld. Ik zou het in Oostenrijks geld terugkrijgen. Ik gaf mijn vader wat ik had. Achteraf bleek dat niet nodig te zijn. De reparatie kostte slecht DM 35,--.

Gelukkig konden we nog wat kilometers maken, voordat mijn ouders besloten een hotelletje voor de nacht te zoeken. We vonden een slaapgelegenheid naast een slagerij in een of ander dorp. Voor de slagerij stond een varken aan een touw te wachten om geslacht te worden. “Rustig maar”, zei de slager tot het schreeuwende dier, “je komt heus aan de beurt.”

De volgende dag reden we langs de Bodensee door naar Sant Gallenkirch. Voor het eerst zagen we in de verte echte bergen met besneeuwde toppen. We keken onze ogen uit.

Mijn ouders deden er alles aan om de vakantie onvergetelijk te maken. Bijna elke dag gingen we erop uit. Vanuit Schruns gingen we met de kabelbaan naar boven. Wat een uitzicht! We liepen midden in de zomer in de sneeuw! Een sneeuwballen gevecht bleef uit, mijn vader verbood het, want de sneeuw was niet zacht, maar ijsachtig. Mijn ouders gingen even later met de kleintjes terug met de kabelbaan. Wij groteren wandelden met onze neef en nicht om de berg heen terug naar Sankt Gallenkirch. De tocht bleek langer dan gedacht. Hollend, struikelend en vallend vonden we onze weg naar beneden. Onze ouders werden onrustig en waren een beetje boos, toen we in het donker bij het hotel aankwamen.

 

De auto was weer gerepareerd

Schitterend was de rit naar St. Anton am Arlberg. Er waren nog nauwelijks skipistes. Het landschap was nog niet verkracht voor de wintersport. We maakten onder elkaar nauwelijks ruzie, mama moest een onvergetelijke vakantie hebben. Ze had plezier in haar kinderen, even voelde ze geen pijn. Ze durfde af en toe zelfs te lopen zonder haar korset. De berglucht gaf haar een boost.

Absolute hoogtepunten waren de twee tochten over de Silvrettapas. We reden over echte haarspeldbochten. Mijn vader maakte de ritten nog spannender door te vertellen wat er allemaal wel kon gebeuren als we uit zo’n haarspeldbocht zouden vliegen. We huiverden en waren blij, dat we bij de Silvrettasee konden uitstappen. We wandelden een eind de dam op. Er werden foto’s gemaakt. Mijn vader stond erop een foto van mijn moeder met haar kinderen te maken. Een van de twee die ooit gemaakt zijn van haar met ons zessen. En de laatste, zo bleek een paar weken later.

 Mijn moeder met haar kinderen

Begin september werd mijn moeder opgenomen in Nijmegen. We belden haar elke dag. Het volgende weekeinde vierden we haar veertigste verjaardag in het ziekenhuis. We hadden allemaal een cadeau voor haar. Mama straalde, net als in Oostenrijk

Twee dagen later werd mijn moeder geopereerd. Weer gingen we op zondagmiddag bij haar op bezoek.

De volgende dinsdag belde ik haar op de afgesproken tijd, zodat we allemaal even met haar konden praten. Ik kreeg mijn vader aan de lijn. Ik snapte er niets van. Eerst zei hij niets, toen zei hij: “Je moeder is dood, Paul.” Zo maar, plotseling, volkomen onverwacht. Een longembolie. 21 September 1964.  

Wij bleven in complete ontreddering achter. Mijn moeder, die nooit geoordeeld had over wie we waren, die ons met de grootste liefde omringde en die ons stimuleerde onze dromen te verwezenlijken, was er niet meer!

Het gezin viel volledig uit elkaar.

Tiel, 15-12-2016