Genealogisch blog 228

Lourdes

Paus Pius XII riep met zijn encycliek “Fulgens corona” (stralenkrans) het jaar 1954 uit tot Mariajaar vanwege de 100ste verjaardag van de proclamatie van Maria's onbevlekte ontvangenis op 8 December 1854. Het Mariajaar was voor tal van chronisch zieke, invalide en mindervalide katholieken over de hele wereld aanleiding een pelgrimstocht naar Lourdes te maken, waar de Heilige Maagd Maria in 1858 achttien maal verschenen was aan Bernadette Soubirous (1844-1879). De bedevaartgangers hoopten op het wonder waardoor hun ziekten en kwalen zouden genezen. In Nederland werd er voor de jaarlijkse bedevaarten een nationale organisatie in het leven geroepen. Reisde men vroeger per trein, tegenwoordig kan men in Lourdes per trein, bus of vliegtuig komen.

H. Maagd Maria verschijnt aan Bernadette (ansichtkaart)

De hoofdredactie van het katholieke dagblad De Tijd, waarvoor hij als journalist werkte, besloot aan de vooravond van de feestdag van Maria ten Hemelopneming (15 aug.) mijn vader met een klein gezelschap naar Lourdes te sturen om een reportage te maken van de Nationale Bedevaart daarheen. Een paar dagen later keerde mijn vader terug naar Amsterdam.

Op de eerste avond, wandelend door de heidense drukte van de binnenstad van Lourdes, stootte mijn vader op de vele duizenden deelnemers aan de lichtprocessie, met allemaal een brandende kaars in hun hand. Eindeloos werd het Marielied herhaald met het steeds krachtiger wordende refrein: Ave, ave, ave Maria. Bij de grot hield het gezang op en bleven de mensen roerloos biddend staan. Mijn vader schreef: 

“Naast u knielt iemand. Het is een jonge donker gebruinde man. Hij heeft de gebalde vuisten wijd uitgestoken en zo zit hij onbeweeglijk, het gezicht geheven naar de grot. Diep voorovergebogen staat er een jong meisje. Ze houdt de rozenkrans tegen haar gezicht gedrukt en men kan niet helpen dat men ziet dat er over haar handen tranen lopen. Ondertussen blijft het stil. Doodstil. Die stilte weegt en het heeft geen zin te ontkennen, dat men in die stilte alle intenties die men aan u heeft meegegeven, de een na de ander aan Maria opdraagt. Men heeft er niet voor geknield. Men heeft het hoofd gebogen noch de armen gestrekt, doch men heeft gekeken en gebeden en als men tenslotte weggaat is er achter de brandende ogen een ongekende leegte, die overgaat in een baldadige drukte als men de stilte rond de heiligdommen heeft verlaten voor de herrie der religieuze negotie.”

In het centrum van Lourdes verwonderde mijn vader zich over het enorme contrast tussen devotie en negotie. Hij vond het onbegrijpelijk. Kilometers lange rijen souvenirwinkeltjes. Hij vergeleek de techniek en het doorzettingsvermogen van de dames, die in alle mogelijke talen bij de ingang van de winkeltjes reclame maakten, met haar beruchte sexegenoten op de Amsterdamse walletjes. Hij schreef:

“Lourdes is exuberant. Dat is het enige woord, dat ons na een vijfdaags verblijf, althans enigermate genoegzaam schijnt. Het is exuberant in alle opzichten.

Op de eerste plaats in het afzichtelijke. Nergens in Europa hebben wij een zo consequente verzameling abjecte rommel aangetroffen als juist in Lourdes. En als het waar is, dat de bisschop van Lourdes ieder jaar hoogst persoonlijk de souvenirwinkels afloopt om het allerergste vuil te verwijderen, dan vraagt men zich af welke geniale smeerpoets daarvan dan wel de maker moet zijn.”

Sanatorium De Klokkenberg

Ongeveer een jaar later viel mijn vaders zus Nel tijdens haar werk in sanatorium De Klokkenberg bij Breda zodanig, dat haar linkerbeen verlamd raakte en ze de rest van haar leven moest kampen met ernstige problemen in haar rug. Door die val verloor tante Nel niet alleen haar werk bij De Klokkenberg, maar ook haar verkering. De rest van haar leven bleef ze alleen. Na een lange revalidatie vond ze aangepast werk in de centrale kassa bij V&D in Amersfoort.

Een bijkomend probleem voor haar was, dat de ellende, waarmee ze te kampen had, zich progressief ontwikkelde. Aanvankelijk kon ze zich verplaatsen met Solex en DAF. De laatste jaren van haar leven, echter, zat ze in een rolstoel en woonde ze in een verpleeghuis.

Bewijs van deelname 109e Nat. Bedevaart Lourdes

Nel was een zeer vrome, traditionele, katholieke vrouw. Lange tijd koesterde ze de hoop, dat God of de Heilige Maagd Maria haar van haar kwalen zou verlossen. Vanuit die hoop nam ze zowel in 1977 als in 1978 deel aan de 109^e en 110^e Nationale Bedevaarten naar Lourdes. Tante Nel hoopte vurig, dat er in Lourdes voor haar een wonder zou geschieden. Tevergeefs, toch leed haar geloof er niet onder. Haar vertrouwen in de Heilige Maagd Maria was grenzeloos. Het spreekt vanzelf, dat de zus van mijn vader in Lourdes totaal geen oog had voor het enorme contrast tussen devotie en negotie, dat mijn vader eerder zo opgevallen was. Nel kocht veel “troep” in Lourdes, gegeven de bovenstaande ansichtkaart met blauw lint en medaillonnetje. Alles in de hoop op dat ene.

De 109^e Nationale Bedevaart naar Lourdes van 21 t/m 28 juli 1977 stond onder leiding van de Haarlemse bisschop Th.H.J. Zwartkruis (1909-1983). Naast het opdragen van de nodige H. Missen had Mgr. Zwartkruis ook nog gelegenheid voor persoonlijke gesprekken met de Nederlandse bedevaartgangers. Tot haar grote vreugde wisselde Mgr. Zwartkruis ook enkele woorden met Nel. Ze fleurde ervan op.

Nel Welling (midden) in gesprek met Mgr. Zwartkruis in Lourdes

In 1978 nam Nel Welling voor de tweede en laatste maal deel aan de Nationale Bedevaart naar Lourdes, die ook toen weer duurde van 21 t/m 28 juli. Weer had ze hoop op een wonder, weer nam ze deel aan de lichtprocessie, weer bad ze voor de grot tot de Heilige Maagd Maria, weer woonde ze speciale H. Missen bij en weer dronk ze het gezegende water.

 

Nel Welling drinkt het gezegende water

Maar er gebeurde helemaal niets! Wel bleef Nel die vrome vrouw, die ze altijd was, en werden haar klachten groter naarmate ze ouder werd .

Tiel, 8 oktober 2017