1000 Personen verder
Ik heb de smaak van het maken van
de kwartierstaat van de familie Van Haeften zeer goed te pakken. Inmiddels ben
ik ruim 1000 personen verder dan in Genealogisch
blog 240. Er zullen nog vele duizenden personen volgen, want ik moet de
voorouders nog opzoeken van veel mensen. Doordat de familie Van Haeften
oorspronkelijk een adellijk geslacht was uit de Betuwe, met waarschijnlijk
Franse roots, zijn er heel veel voorouders terug te vinden. De adel heeft er
altijd baat bij gehad het voorgeslacht vast te leggen. Een enkele keer vind ik
voorouders, van wie je op je klompen kunt aanvoelen, dat die niet in de reeks
thuis horen. Aan hen ga ik voorbij om de betrouwbaarheid van mijn kwartierstaat
zo groot mogelijk te maken en te houden.
 |
|
Koning Robert I van
Frankrijk, 866-913
|
Op mijn zoektochten kwam ik via
de koningshuizen van Frankrijk, Engeland, Schotland, Italië en Hongarije en de
keizers van het Heilige Roomse Rijk langs verschillende lijnen uiteindelijk uit
bij Karel de Grote. Vreemd genoeg heb
ik (nog) geen relatie met Oostenrijkse vorsten kunnen vinden. Maar wel met hooggeplaatste
edelen uit Duitsland, Zweden, de Balkan, Georgië en de Oekraïne. De
ontstaansgeschiedenis van het oude Europa, zoals ik die vroeger op school moest
leren, speelde zich weer voor mijn geestesoog af. De Franken, de Bourgondiërs,
de Normandiërs die het in Engeland voor het zeggen hadden, de vele Duitse vorstendommetjes.
Ik werd me, echter, ook weer bewust hoe weinig we eigenlijk weten van de geschiedenis
in Noord en Oost Europa.
Het grootste probleem bij het
invullen van de kwartierstaat vormde het feit, dat een en dezelfde persoon
onder verschillende namen in bronnen voorkomt. Neem de hierboven afgebeelde
koning Robert I van Frankrijk, hij komt ook voor als Robert van Bourgondië. Als
je daar niet heel scherp op bent, heb je zo veel personen onder verschillende
namen dubbel in je database. Wat te denken van Ida, die leefde van 1040-1113.
Zij was getrouwd met Eustace van Boulogne (1020-1088). Ida komt in de
verschillende bronnen voor als Ida van Lotharingen naar haar vader, als Ida van
Verdun naar het graafschap van haar vader, als Ida van Boulogne naar haar
echtgenoot en als Ida van Ardennen naar het gebied waarin ze werd geboren, ze
kwam in Bouillon ter wereld evenals haar beroemde zoon Godfried (1010-1096).
 |
|
Ida van Verdun neemt
afscheid van haar zonen die op kruistocht gaan
|
Ida staat ook model voor een veel
voorkomend fenomeen in de vroege middeleeuwen. Na het overlijden van haar
echtgenoot wijdde de beeldschone, blonde langharige Ida haar leven aan de kerk.
Ze deed tal van schenkingen aan religieuze instellingen, stichtte verschillende
kloosters en abdijen en schonk ruimhartig aan de armen. In tegenstelling tot
een aantal tijdgenoten nam ze zelf het habijt niet aan, want ze was te druk met
haar bestuurlijke rol in de gebieden die in bezit van de dynastie van Boulogne
waren. Zelf had ze vijf gebieden in Engeland in leen. Ze steunde haar zoon
Godfried om aan de macht te komen in Lotharingen en financierde zijn deelname
aan de eerste kruistocht.
De talloze kerkelijke
inspanningen van Ida waren bedoeld om het prestige en de machtsbasis van de
graaf van Boulogne te verstevigen. Het was haar kleindochter, Mathilde van Boulogne
(1102-1151), de echtgenote van de Engelse koning Stefanus,
die de kerk ervan overtuigde haar grootmoeder heilig te verklaren evenals haar
andere grootmoeder Margaretha van Schotland, die al heilig verklaard was.
Spijtig voor Ida, maar haar heiligverklaring werd overschaduwd door de
successen van haar zoon Godfried tijdens de eerste kruistocht en door het feit,
dat haar andere zoon, Boudewijn
(1068-1118), na de eerste kruistocht koning van Jeruzalem werd.
Echter, de meeste middeleeuwse
vorsten en edelen, en hun opvolgers, waren bij lange na niet zo vroom als de
heilige Ida. Sterker nog, vaak stonden ze elkaar in bloedige gevechten naar het
leven. Er was maar een kleine aanleiding voor nodig of ze trokken de wapens. Afgunst,
machtsuitbreiding, twisten over de eigendom van gebieden, onenigheid in de
familie, ja zelfs onenigheid tussen man en vrouw waren allemaal redenen om
elkaar het leven zeer zuur te maken.
Op zedelijk gebied namen de
middeleeuwers het ook vaak niet al te nauw. Huwelijken eindigden veelvuldig
door verstoting, overspel of onvruchtbaarheid. In die gevallen was het probleem,
dat voor de kerk huwelijken levenslang van kracht waren. Toch werd er naar hartenlust
gescheiden. Was men niet machtig genoeg, dan leefde men verder in concubinaat.
Koningen, keizers en andere hoge edelen, die goede contacten in Rome hadden,
spanden de Paus voor hun karretje. Voor geld (en goede woorden) ontbond de Paus
dan officieel het niet meer gewilde huwelijk.
Een algemene conclusie kan nu al
zijn, dat adellijke families al heel lang weten hoe belangrijk het is door
huwelijkspolitiek het bezit bij elkaar te houden dan wel te vergroten. Op de
een of andere manier zijn alle families min of meer verwant met elkaar. Dat
komt weer duidelijk naar voren in het feit, dat families na enkele generaties
geen verbinding te hebben gehad, weer graag met elkaar een huwelijkse
verbinding aangaan. Daardoor krijg je als het ware verschillende lussen in je
kwartierstaat. Huwelijken tussen neef en nicht waren niet vreemd.
 |
|
Karel de Grote
|
In de 40ste generatie
van mijn huidige kwartierstaat vormen Karel de Grote en zijn echtgenote
Hildegard van Vinzgouw resp. voorouder 549.757.948.834 en 549.757.948.834. Maar
de grote Karel en zijn echtgenotes en concubines komen ook al voor in de generaties
37, 38 en 39. Daaruit moet de conclusie getrokken worden, dat in de ene lijn de
opeenvolging der generaties sneller verliep dan in de andere doordat men in de
ene lijn veel minder oud werd dan in de andere. Met andere woorden generaties
halen elkaar in. Dat meerdere kinderen van een echtpaar in de kwartierstaat
voorkomen, is ook een verklaring voor het feit, dat ouders zoals Karel de Grote
en zijn vrouwen op verschillende plekken in de kwartierstaat verschijnen.
Met zekerheid valt nu al te
stellen, dat ik nooit alle voorouders bij elkaar zal krijgen. Het zijn er
simpelweg teveel en bovendien weet ik nu al, dat sommige lijnen in de 18e
eeuw doodliepen. Maar voorlopig is er nog een lange, interessante weg te gaan.
Ik hou u op de hoogte.
Tiel, 16 december 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten